સભ્ય:TRODN

અહીં માણસ અને ભગવાન વ્યાખ્યાઓ છે. માણસ અનંત વર્તુળ છે જેને પરિમિતિ ન હોય પણ નિશ્ચિત બિંદુ પર કેન્દ્ર છે. જયારે ભગવાન અનંત વર્તુળ પણ છે જેને પરિમિતિ ન હોય પણ દરેક જગ્યાએ કેન્દ્ર છે. ભગવાન દરેક હાથે જુએ છે, દરેક આંખો સાથે જુએ છે, દરેક પગ સાથે ચાલે છે, દરેક શરીરમાં શ્વાસ લે છે, તે જીવંત વસ્તુઓમાં રહે છે, દરેક મોંથી બોલે છે અને દરેક મનમાં વિચાર કરે છે. જો મનુષ્ય સ્વયં ચેતના કેન્દ્રને અનંત સુધી નિર્દેશ કરી શકે છે, તો તે ભગવાન બની શકે છે અને સમગ્ર દુનિયાને જીતી શકે છે. સમજવા માટે મુખ્ય વસ્તુ ચેતના છે. અહીં અંધારામાં અનંત રેખા છે એમ ધારો. આપણે રેખા જોઈ શકતા નથી, પરંતુ તે રેખા પર પ્રકાશિત બિંદુ છે જે ગતિમાં છે. જેમ જેમ બિંદુ આગળ વધે છે તે રેખાના જુદા જુદા ભાગો પ્રકાશિત થાય છે, અને પાછળની તરફ ફરીથી રેખા અંધકાર બનતી જાય છે. આ પ્રકાશ બિંદુ સાથે ચેતનાની તુલના કરો. ભૂતકાળના અનુભવોનુ સ્થાન આપણા વર્તમાન અનુભવો લઈ લે છે, અને ભૂતકાળના અનુભવો અવચેતનમાં જાય છે. ભૂતકાળના અનુભવોના અસ્તિત્વ વિશે આપણને ભાન નથી, પરંતુ અજ્ઞાનપણે તેઓ આપણા શરીર અને મન પર અસર કરી રહ્યા છે. હાલમાં જુદાં જુદાં જુદાં કામો આપણે અભાનપણે કરીએ છીએ જે અગાઉ સભાનપણે કરતા હતા, આપમેળે કામ કરવા માટે તેને પૂરતો ધક્કો પહેલેથી આપી દીધો છે. હવે જો આપણે સભાનપણે અભાનપણાના કામ કરવાનો રસ્તો શોધી શકીએ તો આપણે એક સમયે રેખા ઉપર તમામ બિંદુ પ્રકાશ પાડી શકીએ છીએ. જેમ આપણે રેખાના તમામ બિંદુઓને જોઈ શકીએ છીએ જેનો અર્થ છે કે આપણું સ્વભાનતા કેન્દ્ર બિંદુ હવે અનંત સુધી વિકસિત થયું છે. અને તેથી મનુષ્ય ભગવાન બની શકે છે. તેથી આપણે આપણા પ્રકાશિત બિંદુને અનંત સુધી વધારીએ છીએ (સ્વયં સભાનતા વધારીએ) તો આપણે ભગવાન તરફ આગળ વધી રહ્યા છીએ અથવા તો ભગવાનો સાક્ષસાત્કાર કરી રહ્યા છીએ.